ششمین همایش بین‌المللی صلح و حل منازعه
تهران، ۵ خرداد ۱۴۰۴- ششمین همایش بین‌المللی صلح و حل منازعه که با همت انجمن ایرانی مطالعات جهان در دانشگاه تهران برگزار شد، در سومین نشست خود به موضوع “بنیادهای دینی و اخلاقی صلح و حل منازعه” پرداخت.
دکتر صباغچی، رییس گروه پژوهشی پویافکر و عضو هیات علمی مرکز معارف اسلامی و علوم انسانی در دانشگاه صنعتی شریف در این نشست تخصصی، به بررسی”ملاک‌های خاتمۀ جنگ در اندیشه اسلامی” پرداخت و تحلیل خود را بر مبنای آیات قرآن کریم ارائه داد. این موضوع از آن جهت حائز اهمیت است که در دنیای امروز، درک صحیح از آموزه‌های اسلامی در زمینه صلح و جنگ، می‌تواند راهگشای بسیاری از منازعات و سوءتفاهم‌ها باشد.
در این ارائه بر این نکته تأکید شد که در نگاه قرآن، جنگ یک امر عارضی و غیر اصیل در روابط انسانها است که تنها در شرایط دفاع و با رعایت اصولی دقیق تجویز شده است. صباغچی با استناد به آیات متعدد قرآن کریم، به تبیین شش معیار قرآنی پرداخت که بر اساس آن‌ها می‌توان/باید به پایان دادن جنگ و برقراری صلح پایدار اقدام کرد. این معیارها شامل مواردی چون تمایل شروع کنندگان جنگ به صلح، توبه از پیمان شکنی، مصلحت، رفع ریشۀ نزاع و … می‌شود.
تخصیص چند نشست در این همایش بین‌المللی به رویکردهای دینی دربارۀ صلح، نشان‌دهنده ظرفیت‌های بالای اندیشه اسلامی در ارائه راهکارهای معنادار برای حل منازعات جهانی است.
الهیات صلح؛ ضرورتی در مطالعات صلح و حل منازعه
تهران، ۵ خرداد ۱۴۰۴ – ششمین همایش بین‌المللی صلح و حل منازعه، که در دانشگاه تهران برگزار شد، فرصتی مغتنم برای تعمق در ابعاد گوناگون پدیده صلح و منازعه فراهم آورد. در میان نشست‌های تخصصی این همایش یکی از پنل‌های انگلیسی‌زبان در روز دوشنبه ۵ خرداد به مبانی دینی، اخلاقی و فلسفی این حوزه توجه داشت.
در این نشست، علی‌اصغر احمدی، دانشجوی دکتری فلسفه و کلام اسلامی از دانشگاه ادیان و مذاهب، با ارائه سخنرانی خود تحت عنوان “ضرورت الهیات صلح”، بر این نکته تأکید داشت که درک عمیق‌تر از صلح، مستلزم بازنگری در مبانی الهیاتی است و الهیات صلح باید به عنوان یک رشته ضروری در مطالعات صلح و حل منازعه مورد توجه قرار گیرد.
احمدی در تشریح این مفهوم، به چگونگی نقش‌آفرینی آموزه‌های دینی و کلامی در شکل‌گیری و پایداری صلح پرداخت. او با اشاره به اینکه بسیاری از منازعات ریشه‌های فکری و اعتقادی دارند، تبیین کرد که چگونه می‌توان با توسعه و ترویج یک الهیات صلح‌محور، به حل این منازعات کمک کرد. این رویکرد، از آن جهت اهمیت دارد که به جای تمرکز صرف بر ابعاد سیاسی یا اقتصادی منازعات، به بنیان‌های فکری و اعتقادی آن‌ها می‌پردازد.
همچنین احمدی اشاره کرد که خلأهای قانونی برای ایجاد صلح در جامعه بین الملل وجود دارد و برای رفع این نقیصه خلا قانونی پیشنهاد داد که الهیات صلح باید ایجاد و گسترش داده شود.
این ارائه، تأکیدی بر نیاز مبرم به گفتگوی بین‌رشته‌ای میان الهیات، فلسفه و مطالعات صلح بود و گامی مهم در جهت بسط افق‌های جدید در این زمینه محسوب می‌شود
