علی احمدی

• دکتری فلسفه و کلام اسلامی ادیان و مذاهب/قم
• کارشناسی ارشد فلسفه و کلام اسلامی دانشگاه علامه طباطبایی/تهران

• کارگاه آموزش پاراگراف‌نویسی دانشگاهی  در پویافکر، چند دوره
• کارگاه آموزش مقاله‌نویسی خلاق در موسسه پارسیسان،چند دوره
• کارگاه آموزش ابزارهای کمک‌پژوهشگر در موسسه پارسیسان، چند دوره

فلسفه دین، فلسفه علم، صلح

نگارش_دانشگاهی

سه لایه زبان برای نگارش دانشگاهی وجود دارد. اولین لایه، زبان معیار است. زبان معیار Standard Language زبانی است که کتاب‌های درسیِ آن زبان با آن نوشته می‌شود و اخبار رسمی به آن زبان گفته می‌شود. زبان همه‌فهم اهل یک زبان را زبان معیار می‌گویند.

دومین لایه زبان، زبان دانشگاهی است. دایره لغات این زبان بزرگتر از زبان معیار است. توانایی خواندن Readability آن کمتر از زبان معیار است. مثلا کاربست، انگاره، انگاشت و…

سومین لایه زبان، زبان تخصصی یا زبان فنی است. دایره زبان تخصصی یک رشته خیلی کوچک است. مثلا شاید هر رشته‌ای کمتر از پانصد کلمه تخصصی داشته باشد. فقط افرادی که این رشته را مطالعه کرده‌اند (دانشگاهی یا خودخوان) این اصطلاحات را می‌فهمند. مثلا شهپر در هواپیما یا قیاس اقترانی در منطق یا ناویه-استوکس در سیالات.

چند نمونه از این اختلافات:
در زبان معیار وقتی می خواهند مثال بزنند می گویند «مثلا» و در زبان دانشگاهی می‌گویند «برای مثال»، ولی در زبان تخصصی فلسفه این عبارات را به کار نمی‌برند و می‌گویند «برای نمونه». برای اینکه با مثال افلاطونی اشتراک لفظ نداشته باشد.

در زبان انگلیسی:
زبان معیار: For example
زبان دانشگاهی: For instance

زبان معیار: person
زبان دانشگاهی: individual

⭕️ در کل برای نگارش دانشگاهی، تمام اصطلاحات تخصصی باید خودشان استفاده شوند. اما برای میزان استفاده از زبان دانشگاهی و معیار اختلاف نظر وجود دارد. این اختلاف نظر، بستگی به مخاطب، مجله، رشته و … دارد. در مجموع یک هدف وجود دارد و آن مفهوم بودن برای مخاطب دانشگاهی است.